وصیتنامۀ شمارۀ 1
(و ما لکم لا یقاتلون فی سبیل الله و المستضعفین) من الرجال و النساء و الولدان
“چه شده شما را که جنگ نمی کنید در راه خدا و مستضعفین از مردان و زنان و فرزندان”
وقتی این آیه به چشم من می خورد ، می گویم براستی چه شده مرا که در این جنگ شرکت نمی کنم ؟ می بینم از هر نظر آمادگی حضور در جبهه را دارم ، پس چه شده مرا ؟ منی را که سالها پیش با خواندن و شنیدن جریان جنگهای بدر و خندق و غیره با خود می گفتم کاش در آن صحنه ها حضور می داشتم و برای اسلام
می جنگیدم ، چرا اکنون در کربلای زمانه نمی جنگم ؟ منی که با شنیدن حماسۀ کربلا اشک می ریختم و می گفتم کاش می بودیم و کمک امام حسین (ع)
می کردیم و به ندای هل من ناصر ینصرنی امام حسین (ع) لبیک می گفتم چرا به ندای هل من ناصر ینصرنی حسین زمانم پاسخ نمی دهم ، مگر هر روز عاشورا و هر سرزمینی کربلا نیست ؟
آیا از مرگ می ترسم ؟ نه . چون در قرآن می خوانم که اتخشونهم فالله احقّ ان یخشوه . آیا از دشمنان می ترسم ؟ پس خدا برای ترسیدن سزاوارتر است .
با خود می گویم مگر من رفتنی نیستم پس چرا در بستر بمیرم ؟ پس با فکر و اندیشه ، تصمیم نهایی را می گیرم ؛ تصمیمی را که امام حسین (ع) گرفته بود ؛ من مرگ عزّت بار را بر زندگی ذلّت بار ترجیح می دهم و پیامم برای این ملّت این است که به پشتیبانی خود از انقلاب و رهبر انقلاب ادامه دهند که این انقلاب زمینه ساز انقلاب حضرت مهدی (عج) است .
مادر عزیزم و خواهران و برادرانم ! می ترسم وقتی شهید شدم ناراحت شوید . مادر عزیزم ! دوست دارم با شنیدن خبر شهادت من یک انا لله و انا الیه راجعون بگویید و دیگر هیچ ؛ اگر هم چند چیز دیگر می خواهید بگویید ، پیام من باشد .
مادرم و خواهران و برادرانم ! من با فکر و اندیشه این راه را انتخاب کرده ام و این فکرم به هیچ کس ارتباطی ندارد . بعضی ها می گویند فلانی او را تحریک کرده ولی بدانید اینطور نیست و اگر کسی بعد از شهادتم حرفی به کسی بزند یقۀ او را روی پل صراط خواهم گرفت . اگر من به جبهه نروم می میرم ، یا با تصادف یا با چیز دیگر ؛ پس چه بهتر در راه خدا شهید شوم .
خدایا ! چرا بعضی ها از این همه قبرستان پند نمی گیرند ؟ این همه مرده از اول تاریخ بشر ، ولی چرا بعضی این را درک نمی کنند که آنان هم خواهند مرد ، چرا به فقرا کمک نمی کنند ؟ چرا از دین خدا د فاع نمی کنند ؟ چرا اینقدر خودخواهند ؟
خدایا همه را به راه راست هدایت فرما
خواهران و برادرانم ! تمام امیدم این است که راهم را هر چه استوارتر دنبال کنید . در پایان خواهش می کنم هر که از من بدی دیده است مرا ببخشد . بخصوص از مردم … روستامان قره باغ ، از تک تک اهالی از طریق وصیتنامه خداحافظی
می کنم و هر که از من بدی دیده ببخشد . در آخر با خانوادۀ عزیزم خداحافظی
می کنم و از شما خواهران و برادران که از شهر و روستا در تشییع جنازه ام شرکت کرده اید با شما هم خداحافظی می کنم .
خدایا خدایا تا انقلاب مهدی (عج) خمینی را نگهدار
من درخت تلخم ، شهادت میوۀ شیرین من است .
ارادتمند شما علی جلال آبادی 4/12/63
وصیتنامۀ شمارۀ 2
از خانواده ام می خواهم بعد از این که جنازه ام را به خاک سپردند نواری که وصیتنامه را خوانده ام و ضبط کرده ام بگذارند و مردم گوش فرا دهند .
و برادر شهیدم زین العابدین ! اسلحه ات را برداشتم تا کنار دجله و فرات رفتم و از همین جا سلام به حسین (ع) دادم ،
السلام علیک یا ابا عبدالله حسین
من وقتی که آمدم به جبهه به مادرم قول کربلا را دادم حال که در اینجا شهید شدم یک مقدار از خاک دجله و فرات در دستمالم بین دو در جیبم ، بگذار برای مادرم ببرم چون موقعی که آمدم به خانواده ام قول آزادی کربلا را دادم …
وصیتنامۀ شمارۀ 3
این وصیتنامه ها انسان را می لرزاند (امام خمینی)
و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون
گمان نکنید کسانی که در راه خدا کشته شده اند مردگانند بلکه زنده اند و نزد خدا روزی می خورند .
آن زمان که دل ها خالی از عشق افروز است و دل ها بی عشق و بی حب و رگ های جامعه بی خون ، ارزش های انسانی به فراموشی سپرده شده ، همه در مرداب های ضد انسانی غوطه ور شده اند ، کوله بار بشری بجز گناه چیز دیگری نیست ، آن لحظه هایی که نه نور امید است که از دریچه ای بتابد که ارزش بیافریند و نه حرکتی و نه ذوقی و نه شوقی ، آن وقت در آن لحظه هست که خون شهید ، پیام شهید ، حرکت شهید بسوی خدا ، عروج او بسوی خدا ، پرواز او به سوی خدا خود نمایی می کند و تمای هستی را رونق می بخشد و شراره های عشق را بر جان و تن سرد انسان های استعمار شده … و استثمار شده و شیطان زده می زند و باعث می شود که چهرۀ واقعی انسان ها به آنها نشان داده شود . آن وقت پیام شهید نویدبخش حرکتی بزرگ و هدفدار به سوی سعادت دنیوی و اخروی می شود .
آری این است که شهید شاهد است ، حیّ است ، حاضر است بر همۀ زمان ها و مکان ها ، عصرها و نسل ها و با خون خود خط سرخی بر روی مستکبران می کشد و با آن نگاه های ربّانی یی که در لحظۀ شهادت دارند ارزش های گمشده و فراموش شدۀ انسانی را زنده می کنند .
مگر نشنیده اید که حسین (ع) آموزگار بزرگ شهادت ، با خون خود آزادگی و مختار بودن و عاشق بودن و الهی بودن انسان را مهر کرد و به همۀ تاریخ درس داد و قلب تاریخ را فتح کرد و شمع تاریخ شد و سوخت و به بشریت روشنایی و نور بخشید . حال باید مثل شمع سوخت و شکافندۀ بین تاریکی و نور شد .
مخلص علی جلال آبادی برای ششمین بار به جبهه اعزام شدم چون خبر حمله ای را داشتم ، دوست داشتم که در حمله شرکت کنم تا خداوند بزرگ را با قلب و روح و فکر و عمل و نیّت خود ایمان بیاورم . مگر نه این است که مؤمن واقعی با خون وضو می گیرد و به نماز عشق می ایستد ؟ مگر نه این است که ارزش در انسان به عشق اوست ؟ پس من این پیام را به دشمن اسلام ، شرق و غرب می دهم :
اگر این بدن های ما ساخته شده که آخر بمیرد پس بگذارید که با گلوله ها و خمپاره ها تکه تکه بشود . چشمانم را باز بگذارید تا کوردلان بدانند کورکورانه به این راه نرفتم . دستانم را بیرون بگذارید تا راحت طلبان و دنیا پرستان ببینند که چیزی با خود به آن دنیا نمی برم . مشتانم را گره کنید تا کافران بدانند جسم بی جانم نیز نخواهد گذاشت لحظه ای آرامش به خود ببینند . آری من رفتم تا با خون خود با خط انبیا و امامان و ولایت فقیه میثاق ببندم .
مادر جان ! فرزند تو زنجیرهای اسارت و بردگی و خودفروشی را پاره کرده و آزاد شده و فقط می خواهد برای خدا کار کند . اسیر شکم و دنیا و این تجمل پرستی ها و آن افکارهای احمقانه نیست . او رفته و تمامی سنگرهای ضد انسانی و ضد ارزشی را فتح کرده و سر سپردۀ خدا و اسلام شده . آری مادر جان ! فرزند تو اسیر اسلام شده و به اطاعت و عبودیت و اخلاص رسیده البته اگر خدا قبول کند .
ولی به شما برادران و خواهران و پدران و مادران عموماً تأکید می کنم ، اگر می خواهید رستگار باشید بر مشا باد به ولایت فقیه . معتقد به ولایت فقیه باشید و بدانید خط ولایت فقیه در این زمان همان خط علی (ع) در عید غدیر خم می باشد و خط های دیگر همان خط های انحرافی آن زمان است .
… وقتی که رزمندگان با قمقمه های خالی و با لب تشنه و با صورتی پر از گرد و غبار و سلاح بر دوش به صحن حضرت اباعبدالله (ع) رسیدند یادی از ما شهدا نیز بنمایید …
65/2/1
