شهید علی اکبر رضائی

وصیتنامه شماره 1

یکی از ویژگی های انقلاب اسلامی ایران نقش حساس شهادت در پیروزی و تداوم آن است و این همان بعدی است که تاکنون برای ابرقدرت ها و دشمنان انقلاب ما مجهول مانده و آنان به جهان بینی مادی خود برای همیشه از شناخت واقعیت معنوی آن عاجزند .

شهادت میراث ائمه اطهار سلام الله علیهم اجمعین و اولیاء خداست که به امت مسلمان رسیده است و برای انسان مرحله ای از فوز و کمال وجود دارد که بدون شهادت امکان رسیدن به آن نیست .

اینجانب علی اکبر رضایی ، فرزند محمد ، متولد 1342 دارای شماره شناسنامه 900  از روستای زهان نیشابور وصیت خود را مکتوب می نمایم .

مادر عزیز و مهربانم سلام . ممکن است وقتی شما این نوشته را می خوانید من دیگر نباشم و از حالت مادی که دارم ، خارج شده باشم چون برای یک مسلمان مرگی وجود ندارد و این حالت تحولی بیش نیست . امیدوارم زیاد بی تابی نکنید که این کار از اجر شما می کاهد . انسان برای گذراندن امتحان در این جهان آفریده شده و تمام کارها و مسائل برای امتحان انسان است و فرزنددار شدن هم جزئی از این امتحان می باشد . امانتی است پیش شما از طرف خداوند که در موقع لزوم آن را باید پس دهید . وانگهی این مرحله برای همه می باشد (انا لله و انا الیه راجعون) پس چه خوبست که آدمی در راه خدا از این مرحله بگذرد .

مادرم ! سلام بر تو که بالاخره براساس مادرانه ات پیروز شدی و فرزندت را روانة میدان نبرد کفار و مسلمین کردی و گفتی که تو را در راه اسلام هدیة انقلاب اسلام می کنم و من به وجود تو افتخار می کنم که زینب گونه در برابر مشکلات ایستادگی می کنی . مادرم ! کوه باش و چون کوه استقامت کن و لحظه ای از نام و یاد خدا غافل مباش . در راه دین بکوش .

خواهرم ! … تو همچون زینب(س) در برابر مشکلات ایستادگی نمایید و از خواهر کوچکم … می خواهم که در تحصیل علم و دانش کوشش کند .

خطاب به دوستانم و اقوام و خویشانم : از این که حس می کردم در مکانی راحت قرار بگیرم و در سنگر نباشم غمگین بودم . من نمی توانستم قبول کنم که برادرانم در مرزها شهید شوند و من هر روز شاهد این باشم که فلان قدر کشته یا فلان قدر زخمی شد .

برادرانم ! چگونه من می توانستم مشاهده کنم که هر روز عده ای از بهترین جوانان ما کشته می شوند و من به کارهای روزمره مشغول باشم . می دانم که از دست دادن بنده شاید سنگین باشد ولی مگر غم از دست دادن حسین(ع) بر فاطمه زهرا(س) سنگین نبود ؟ مگر آنها نبودند که کشته شدند تا دین اسلام پا بر جا باشد ؟ من هم به نوبة خود از آقا و سرورم حسین(ع) درس مبارزه و جهاد و درس شهادت را یاد گرفتم. من آموختم که زندگی مادی نکبت بار است . نباید منتظر باشیم که مرگ ما را فرا بگیرد بلکه ما باید سراغ مرگ برویم . مگر انسان یک مرتبه بیشتر می میرد ؟ پس چه بهتر که آن یک دفعه هم در راه خداوند باشد .

برادران عزیز و همرزمانم ! رهبر عزیزم را تنها نگذارید . همیشه از او تبعیت کنید من که موفق به دیدارش نشدم ، از همرزمانم و دوستانم به دستبوسی ایشان بروند .

باز هم خطاب به مادرم : مادر جان ! بعد از شنیدن خبر من اشک مریز . به خواهرانم هم بگویید در سوگ من گریه نکنند و اگر خواستید گریه کنید به تنهایی حسین(ع) در ظهر عاشورا گریه کنید و به اسیری زینب گریه کنید . مادرم ! من برای تو فرزند خوبی نبودم امیدوارم به بزرگی خود مرا عفو کنید …

***

وصیتنامه شماره 2

و لاتحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون

… پیامم به ملت شهیدپرور این است : همچنان که تاکنون در برابر استعمارگران شرق و غرب ایستاده اند بعد از این هم مقاوم تر بایستند و رزمندگان اسلام را یاری کنند و اسلحه ای که از شهدا بر زمین می افتد برداشته و سینة کفار را نشانه بگیرند .

مورخه 8/11/64

(لازم به توضیح است که مضمون این وصیتنامه تقریباً مانند وصیتنامة قبلی است لذا قسمت های تکراری در وصیتنامة دوم حذف گردید.)