شهید علی اکبر بشنیجی

ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮ ﺑﺸﻨﻴﺠﻰ – ﻓﺮزﻧﺪﺑﺮاﺗﻌﻠﻰ – در ﺗﺎرﻳﺦ دوم اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه ﺳﺎل 1340 ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

‫ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﻗﺮآن را آﻣﻮﺧﺖ. ﻛﻮدﻛﻰ ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﻤﻚﻣﻰﻛﺮد. ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪﻫﺎ را ﺑـﺮاى

‫ﭼﺮا ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﻰﺑﺮد. در درو ﻛﺮدن، ﺧﺮﻣﻦ ﻛﻮﺑﻰ و در ﻣﺠﻤﻮع ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

‫دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻗﻄﻦ آﺑﺎد روﺳﺘﺎى ﻋﺸﻖ آﺑﺎد ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر و دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ

‫را در ﻣﺪرﺳﻪى رﺿﻮان ﮔﺬراﻧﺪ. ﺳﺎل او‪ل ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻓﺮدوﺳﻰ ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ

‫از آن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ.

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى را در ﺳﭙﺎه ﮔﺬراﻧﺪ. او ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪى اﻣﺎم ﺻـﺎدق(ع) ﻛـﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ:

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎل و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪى ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻃﻮرى ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ در ﺻﻮرت ﻧﻴـﺎز از ﻣـﺎل دوﺳـﺖ ﺧـﻮد اﺳـﺘﻔﺎده

‫ﻛﻨﻴﺪ. ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ دارﻳﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ.

‫در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﻴﺸﺘﺮ رﺳﺎﻟﻪى اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐﻫﺎى ﻣﺤﺮّم ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ ﻣﻰرﻓﺖ.

‫ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻰآورد. ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﺑﺴﺘﮕﺎن ﻣﻰرﻓﺖ. ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ و اﺻـﻮل ﻛـﺎﻓﻰ را

‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﺑﺸﻨﻴﺠﻰ در 18 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻃـﺎﻫﺮه دهﺣﺒ‪ـﻪاى ﭘﻴﻤـﺎن ازدواج ﺑـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺪ‪ت زﻧـﺪﮔﻰ

‫ﻣﺸﺘﺮك آن ﻫﺎ 2 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺛﻤﺮهى اﻳﻦ ازدواج ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم زﻳﻨﺐ – ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺳﻮم ﺧـﺮداد ﻣـﺎه ﺳـﺎل

‫1362 ﻣﺘﻮﻟﺪ – ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

‫ﺷﻬﻴﺪ دوﺳﺖ داﺷﺖ اﮔﺮﻓﺮزﻧﺪش دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، اﺳﻢ او را زﻳﻨﺐ ﺑﮕﺬارد و اﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد، ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ. او آرزو

‫داﺷﺖ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت اﻣﺎم را و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪش را ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺑﺒﻴﻨـﺪ. ﻃـﺎﻫﺮه

‫دهﺣﺒ‪ﻪاى – ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ – ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﺗﻘﻮا ﺑﻮد و اﻧﻘﻼب را دوﺳﺖ داﺷﺖ. رﻓﺘـﺎرش ﺧﻴﻠـﻰ

‫ﺧﻮب ﺑﻮد. واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد و ﻏﺬا ﻣﻰﭘﺨﺖ.

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻤﺎم ﻋﻜﺲﻫـﺎى ﺷـﺎه را آﺗـﺶ زده ﺑـﻮد. در روزﻫـﺎى اول

‫ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب – ﻛﻪﮔﺮوﻫﻚﻫـﺎى ﻣﻨـﺎﻓﻖ، از ﺟﻤﻠـﻪ ﺳـﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫـﺪﻳﻦ ﺧﻠـﻖ ﻓﻌ‪ـﺎل ﺑﻮدﻧـﺪ – او در

‫ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪاى در ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﻧﺎﺣﻴـﻪى ﺟﻨـﺒﺶ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴـﺴﻢ ﻏﺮﺑـﻰ اﻋﺘـﺮاض و

‫ﺷﻮرشﻫﺎى ﻛﺎرﮔﺮى اﻧﺠﺎم ﻣﻰﺷﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺷﺪﻳﺪى ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻮرشﻫﺎ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه آﻣﻮزشﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔـﻰ را دﻳـﺪ. ﺳـﭙﺲ در روﺳـﺘﺎ ﺑـﺴﻴﺞ را ﺗـﺸﻜﻴﻞ داد و ﺑـﻪ

‫آﻣﻮزش ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰﭘﺮداﺧﺖ.

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا، اﺳﻼم، اﻣﺎم، ﻣﻴﻬﻦ و دﻓﺎع از ﻣﺮز اﻳﺮان داﺷﺖ، ﺑـﻪ

‫ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞﺷﺘﺎﻓﺖ.

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﻧﺼﺮاﻟﻠّﻪ از ﺗﻴﭗ 18 ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) ﺑﻮد. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ در ﻛﻤﻴﺘﻪى اﻧﻘﻼب

‫اﺳﻼﻣﻰ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد و ﺟﺰو ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺞ ﻫﻢ ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻮد،

‫ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻧﻤﻰﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺮادرﻫﺎى ﻣﻦ در ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺎ دﺷـﻤﻦ ﻣـﻰﺟﻨﮕﻨـﺪ، ﻣـﻦ ﭘـﺸﺖ ﻣﻴـﺰ

‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ.

‫او ﻣﺮدم را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم و اﻧﻘـﻼب ﺑـﺪ ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ، ﺗﻨﻔّـﺮ

‫داﺷﺖ.

‫ﺗﺎﺑﻊ دﺳﺘﻮرات اﻣﺎم ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﺗﺨﻠّﻒ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ راﻧﻨﺪﮔﻰ ﺣﺮام اﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ

‫داﺷﺖ و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻦﮔﻮاﻫﻴﻨﺎﻣﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻓﺮوﺧﺖ و ﺑﺪون ﮔﻮاﻫﻴﻨﺎﻣـﻪ ﻣﺎﺷـﻴﻦ را روﺷـﻦ

‫ﻧﻜﺮد. ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺞ داد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎدرت ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮو. ﮔﻔﺖ: ﻣـﻦ

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم.

‫ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ اﺻﻐﺮى – ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ – ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، ﻣـﺎدر ﺧـﺎﻧﻤﺶ ﺑـﺴﻴﺎر

‫ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدى و ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﺮا از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎز دارﻳـﺪ، ﺑـﺎ ﺷـﻤﺎ

‫ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻣﻦ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰدﻫﻢ.

‫ﺻﻐﺮى ﺑﺸﻨﻴﺠﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و زﺧﻤﻰ ﺷـﺪه ﺑـﻮد، وﻗﺘـﻰ از او ﺳـﺆال

‫ﻛﺮدم: ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻦ ﺑﺮاى ﻫﺪف و آرﻣﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم.

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺒﻴﺮىﻧﮋاد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روزﻫﺎى او‪ﻟﻰ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﺷﺪﻳﻢ و ﻗﺮار ﺑﻮد ﻟﺒﺎس ﭘﺎﺳﺪارى ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﻨـﻴﻢ،

‫او ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﺪ، دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺷﻜﺮ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺎس را ﺑﺮ ﺗـﻦ ﻛـﺮد. واﺟﺒـﺎت را ﺑـﻪ

‫ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و ﺗﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﺎت را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد. در ﺷﺐﻫﺎى ﮔﺮم آﺑﺎدان ﻧﻤﺎز ﺷـﺐ

‫را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻰﻛﺮد.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﺮ داﺷﺖ و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد در ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﻨﮓ – ﻛﻪ

‫آﺗﺶ دﺷﻤﻦ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. اﺳﻠﺤﻪ ژ3 را ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭼـﻮب دﺳـﺘﻰ روى

‫دوﺷﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﻮن اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ، او ﺟﻠﻮ ﻣﻰرﻓـﺖ و ﻣـﺎ ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮش ﺑـﻮدﻳﻢ. در ﻳﻜـﻰ از

‫ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮓﻫﺎى دورﺑﻴﻦدار ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ،

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ آن ﺑﺴﻴﺠﻰ ﮔﻔﺖ: ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ. او ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ و ﺧﻮد ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و اﻳﺴﺘﺎد. آن ﺑﺴﻴﺠﻰ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﺑﻪ

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺧﻮدت ﺑﺎﻻ اﻳﺴﺘﺎدى؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻋﺘﻘﺎد دارم ﻛﻪ ﻋﻤﺮ دﺳـﺖ ﺧﺪاﺳـﺖ؛ ﺗـﺎ وﻗﺘـﻰ

‫ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺴﻰ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻧﻤﻰﺑﺮد. ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ اﻋﺘﻘﺎدى ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ.

‫ﻃﺎﻫﺮه دهﺣﺒ‪ﻪاى – ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ – ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪى آﺧﺮى ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪﺑـﻮد، ﺑـﺎ ﺗﻌـﺪادى از

‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻓﻀﻞ رﻓﺘﻴﻢ. اﻳﺸﺎن در ﻳﻜﻰ از ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎ دراز ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔـﺖ: ﺑﻴﺎﻳﻴـﺪ، ﺑﺒﻴﻨﻴـﺪ اﮔـﺮ

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪم ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪﻣﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻴﺪ. 

‫ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮ ﺑﺸﻨﻴﺠﻰ آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳـﻼﻣﺖ

‫ﺑﺮﺳﻢ، راﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻢ. دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم و اﺳﻴﺮ ﻧﺸﻮم ﻛﻪ ﺟﻨﺎزه ام ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ. 

‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻣﻮرد ﺣﻔﻆﺣﺠﺎب و ﺗﻘﻮا ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ(س) را اﻟﮕﻮ ﻗـﺮار 

‫دﻫﻴﺪ و راه آنﻫﺎ را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ و زﻳﻨﺐوار ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ.

‫ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻫﻢﺳﻦّ و ﺳﺎلﻫﺎى ﺧﻮد داﺷﺖ. اﻓﺮاد ﻣﺠﺬوب اﺧﻼق و رﻓﺘﺎر او ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ. 

‫ﺑﻪ ﻳﻜﺮﻧﮕﻰ و ﺧﻮﺷﺮوﻳﻰﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣـﻰﻛـﺮد: در ﺟﻨـﮓ 

‫ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﭘﺎﻓﺸﺎرى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﺮاى ﺣﻀﻮر در ﺟﻨﮓ داﺷﺖ. او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺣﻀﻮر

‫در ﺟﻨﮓ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪﻣﺪﻳﻮن ﺧﻮن ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ. او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑﻮد. ﺑﺪون وﺿﻮ ﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن 

‫ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻰﻛﺮد.

‫وﻗﺘﻰ از او ﺳﺆال ﻣﻰﺷﺪ: ﻛﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدى؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻬﺪى. وﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ:

‫ﺗﺎ ﻛﻰ در ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺴﺘﻰ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻬﺪى.

‫او ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪى ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) دﻧﻴﺎ را ﺳﻪ ﻃﻼﻗﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﻛﻼم ﺣﻀﺮت رﺳﻮل(ص) ﻛـﻪ دوﺳـﺘﻰ ﺑـﺎ

‫دﻧﻴﺎ ﻣﻨﺸﺄ ﺗﻤﺎم ﺧﻄﺎﻫﺎﺳﺖ را ﻧﺼﺐ اﻟﻌﻴﻦ ﺧﻮد ﻗـﺮار داده ﺑـﻮد. در ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﺣـﻼّل ﻣـﺸﻜﻞ

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﻣﺮﻫﻢ ﮔﺬراﻧﺪه ى ﻗﻠﺐ ﺧﺴﺘﻪى آنﻫﺎ ﺑﻮد.

‫در ﺣﻤﻠﻪى رﻣﻀﺎن، ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪﺑﺮ ﻗﻠﺐ دﺷﻤﻦ ﺗﺎﺧﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻂ ﺷﻜﻦ ﻧﺘـﺮس ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫ ﻰ ﻟﻘـﺐ

‫ﮔﺮﻓﺖ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ، وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺧﻮرد، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﺳـﺘﺮاﺣﺖﻛـﻦ ﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ دﺳـﺖ و

‫ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻰﻏﻠﺘﻢ و ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﻣﻰﺗﺎزم. ﻛﻪ ﺑﺎر دوم ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﺑﺸﻨﻴﺠﻰ در26/1/1363  در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﻳﻚ در ﺟﺒﻬﻪى ﺷﺮﻫﺎﻧﻰ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ

‫ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

‫ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ او را ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖ ﻓﻀﻞ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.