شهید سیدعبداله طالبیان

به نام او که نامش دوای دل های خسته است و ذکر شفای قلب های شکسته معرفتش معراج عارفان است و قدرتش موجب استواری مجاهدان . سپاس او را که مصیبت را موجب تعالی انسان قرار داد- بشر را صاحب اراده نموده و به وی نعمت انتخاب عطا فرمود تا اسفل السافلین را زیر پا نهد ، در لقد خلقنا الانسان فی کبد بگدازد و طریق الذین یجاهدون فی سبیل الله را بپیماید ، پذیرای انا الیه راجعون گردد و آنگاه در مقام رضی الله عنهو و رضو عنه آرام گیرد .

خداوندا ! بندگانی بودیم غافل با کوله بار سنگین تعلق ها- بار سنگین بود اما دست تهی ، راه روشن بود اما قلب تاریک ، صراط مستقیم بود و ما مغضوب ، جهان به تسبیح تو در خروش بود و ما در سکوت خویش خموش ، زنجیر ضلالت را به دست خویش بر پای هدایت بسته بودیم و دل های خود را به رنگ های دنیا خسته نمودیم

مصداق کلام مولا علی (ع) بودیم که فرمود : یا اسری الرغبه اتصرق ، ای گرفتاران خواهش نفس ! باز ایستید که دلبند به دنیا را نمی ترساند مگر صدای دندان مصیبت ها و اندوه هایشان .

در پندار خویش بودیم تا آنکه از لابلای امواج رحمت مقلّب القلوب به ناگاه برقی جهید و تا اعمال جان دوید و در جان مردۀ ما روحی دیگر دمید . جای درنگ نبود ، دست و رو ناشسته برخاستیم و در پی خیل روندگان راهت دویدیم ، در حالی که دستمان به تضرّع بلند بود که ربنا ظلمنا انفسنا .

اما غفلت دیرینه را تضرع کافی نبود . جان بی مایه را زیر بغل گرفتیم و گفتیم ربنا فاغفر لنا ذنوبنا و کفر عنا سیئاتنا و توفنا مع الابرار .

پنداشتیم که خالصیم اما سگ نفس همچنان در پی ما روان بود . طلب وصال داشتیم اما مخاطب کلام خداوندی بودیم که : اقرأ کتابک کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا . سر افکنده سر به زیر انداختیم که کتاب ما سخت پریشان بود ، اما مگر پناهگاه دیگری سراغ داشتیم پس دیگر بار فریاد کردیم : پروردگارا ! سربازی هستیم از سربازاان مکتب و هوای نصرت حسین (ع) آن سبز کربلای سرخ را در سر داریم و سرمایۀ جان ، یگانه پیشکشمان است .

و این بار نسیم جانبخش رحمت خداوندی بود که بر چهره های عرق کرده و تن های زخم خورده می ورزید و صبح صادق را نوید می داد در حالی که با خالق خویش زمزمه می کردیم ، ربنا اغفرلی و لوالدی و للمؤمنین یوم یقوم الحساب .

پس خداوندا ! روز قارعه و یوم الحساب ، مرا سید و عبدالله و از طالبان رحمتت قرار ده .

والسلام     تاریخ 65/2/26

در پندار خویش بودیم تا آنکه از لابلای امواج رحمت مقلّب القلوب به ناگاه برقی جهید و تا اعمال جان دوید و در جان مردۀ ما روحی دیگر دمید . جای درنگ نبود ، دست و رو ناشسته برخاستیم و در پی خیل روندگان راهت دویدیم ، در حالی که دستمان به تضرّع بلند بود که ربنا ظلمنا انفسنا .

اما غفلت دیرینه را تضرع کافی نبود . جان بی مایه را زیر بغل گرفتیم و گفتیم ربنا فاغفر لنا ذنوبنا و کفر عنا سیئاتنا و توفنا مع الابرار .

پنداشتیم که خالصیم اما سگ نفس همچنان در پی ما روان بود . طلب وصال داشتیم اما مخاطب کلام خداوندی بودیم که : اقرأ کتابک کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا . سر افکنده سر به زیر انداختیم که کتاب ما سخت پریشان بود ، اما مگر پناهگاه دیگری سراغ داشتیم پس دیگر بار فریاد کردیم : پروردگارا ! سربازی هستیم از سربازاان مکتب و هوای نصرت حسین (ع) آن سبز کربلای سرخ را در سر داریم و سرمایۀ جان ، یگانه پیشکشمان است .

به نام او که نامش دوای دل های خسته است و ذکر شفای قلب های شکسته معرفتش معراج عارفان است و قدرتش موجب استواری مجاهدان . سپاس او را که مصیبت را موجب تعالی انسان قرار داد- بشر را صاحب اراده نموده و به وی نعمت انتخاب عطا فرمود تا اسفل السافلین را زیر پا نهد ، در لقد خلقنا الانسان فی کبد بگدازد و طریق الذین یجاهدون فی سبیل الله را بپیماید ، پذیرای انا الیه راجعون گردد و آنگاه در مقام رضی الله عنهو و رضو عنه آرام گیرد .

خداوندا ! بندگانی بودیم غافل با کوله بار سنگین تعلق ها- بار سنگین بود اما دست تهی ، راه روشن بود اما قلب تاریک ، صراط مستقیم بود و ما مغضوب ، جهان به تسبیح تو در خروش بود و ما در سکوت خویش خموش ، زنجیر ضلالت را به دست خویش بر پای هدایت بسته بودیم و دل های خود را به رنگ های دنیا خسته نمودیم .

مصداق کلام مولا علی (ع) بودیم که فرمود : یا اسری الرغبه اتصرق ، ای گرفتاران خواهش نفس ! باز ایستید که دلبند به دنیا را نمی ترساند مگر صدای دندان مصیبت ها و اندوه هایشان .

این بار نسیم جانبخش رحمت خداوندی بود که بر چهره های عرق کرده و تن های زخم خورده می ورزید و صبح صادق را نوید می داد در حالی که با خالق خویش زمزمه می کردیم ، ربنا اغفرلی و لوالدی و للمؤمنین یوم یقوم الحساب .

خداوندا ! روز قارعه و یوم الحساب ، مرا سید و عبدالله و از طالبان رحمتت قرار ده .