شهید اسماعیل باقری نیا

شهید، ذهنش شقایقهای شهود و قلبش شکوفه های تقرب را می جوید

شهید بزرگوار اسماعیل باقری نیا از سال ما قبل از انقلاب پر تو نور هدایت به فیض و مدد الهی قلبش را روشنایی بخشیده بود و ایمان قلبی اش چراغی فرا راه آینده اش گردیده بود.

در عین حال که نظامی گری را پیشه خود ساخته بود در محیط خانواده و دوستان از روحیه ای ملایم برخوردار بود به طوری که اطرافیانش به داشتن رابطه با ایشان به خاطر داشتن حسن خلق ترغیب می شدند.

تربیت صحیح فرزندان یکی از مسائل مهمی بود که همواره بر روی آن تا کید خاصی داشت زیرا به خوبی می دانست که فرزندان امروز نهالهای تازه رسته ای هستند که در آینده به درختان تنومندی تبدیل خواهند شد که باید مثمر ثمر باشند و دیگران نیز از نمره آموزه های نیک ایشان استفاده نمایند.

پس از وداع از خانواده و اعزام به جبهه هر وقت برای دیدار با خانواده به مرخصی می آمد بلا فاصله دلتنگی غریبی برای برگشتن به جبهه به ایشان دست میداد بر عکس هنگام اعزام ، احساس آزادی می کرد. در نظر او انسان بدون عشق قفسی است آکنده از حرص و آرزو و به حقیقتا زمانی به آزادی حقیقی که منتظرش بود دست یافت که توانست از قفس تن رهایی باید شهید باقری نیا از زمره اولین شهدای جنگ بود و تشییع جنازه ایشان به طرز با شکوهی در تهران انجام شد. بسیاری از روستائیان محل زادگاه وی هم بر حسب ارادتی که به ایشان داشتند در مراسم تشییع پیکر پاکش در تهران حضور پیدا کردند.

آتش جنگ که در سال ۱۳۵۹ گر گرفت نیرو ای نداشتند و مردم پیر و جوان و زن و مرد نظامی و غیر نظامی قسم شدند تا مثل پیروزی انقلاب درس دیگری به استکبار جهانی بدهند و به ویژه جوانان انقلابی علم مقابله برداشتند و بیش از هر قشر دیگری کارکنان و جوانان ارتشی دفاع از ارزشهای انقلاب و میهن اسلامی را وظیفه خود بی دانستند . در این میان اسماعیل باقری نیا نیز ایستادن را تاب نیاورد، او در نیمه خرداد ۱۳۳۹ در روستای بار از توابع نیشابور در خانواده ای روستایی متولد شد و رشد و نمو در محیط سخت و در عین حال با طراوت روستا از او شخصیتی سازش ناپذیر و مقاوم و در عین حال رئوف و مهربان ساخته بود در جوانی شغل نظامی گری را پیشه کرد و در همان محیط خفقان ارتش رژیم پهلوی روحیه ای انقلابی داشت و مثل دیگر کارکنان بدنه ارتش هیچگاه با سیاست های ظالمانه رژیم موافق نبود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی با انگیزه بیشتر به خدمت در نظام تو پای جمهوری اسلامی پرداخت و با شروع جنگ تحمیلی به جبهه رفت و مبارزه با دشمن را همت خود قرار داد.

به گفته خانواده اش وقتی به مرخصی می آمد تاب ماندن نداشت و موقع رفتن به جبهه گویی از قفس آزاد می شد. بیشترین سفارش او در مورد تربیت فرزندانش بود. پسران او که اکنون کوله بار آمال و آرزوهای پدر را بر دوش می کشند و همچون پدر زندگی بدون عشق را قفسی مملو از حرص و آرزو می دانند.

شهید اسماعیل باقری نیا سرانجام در ششم خردادماه 1360 در مسیر رفتن به جبهه بر اثر تصادف به معشوق خود رسید و با شهادتش باغث تهییج جوانان دیگر به ویژه همولایتی های خودش که برای تشییع او به تهران آمده بودند شد.

راهش پر رهرو باد.