اوج آرامش

تو منطقه اصطلاحاتی مثل «نورانی شدن» و «جبهه ای شدن» را وقتی به کار می بردیم که طرف، حال و هوای شهادت پیدا می کرد. گاهی از سر شوخی همین ها را به خالو می گفتیم. می خندید و با آن لهجه نیشابوری اش می گفت: مطمئن باشین که من تو تشییع جنازه همه تون شرکت می کنم.

اواسط اسفند ماه سال شصت و چهار، او را تو شهر مهاباد و تو مقرّ سپاه دیدم. حال و هوای خاصّی پیدا کرده بود. عجیب نورانی شده بود. بعد از سلام و احوالپرسی، لبخندی زدم و گفتم: این بار دیگه حسابی جبهه ای شدی آقای خالو.

یکی از بچّه ها انگار گل گرفت. در تأیید حرف من گفت: به نظرم این دفعه دیگه دفعه آخرت باشه.

منتظر بودیم بخندد و همان جواب همیشگی را بدهد، امّا با کمال متانت و آرامش گفت: خدا ان شاء اللَّه از زبونتون بشنوه!

کمی که گذشت، فهمیدم به خلاف دفعه های قبل، اصلاً شوخی و بگو و بخند نمی کند. اگر کسی هم چیزی می پرسید، با همان متانت و آرامش جوابش را می داد.

آن روز بنا بود او یکی از محورهای تیپ ویژه را تحویل بگیرد و برای ادامه عملیات والفجر 9 آماده شود. من و عصّاران و جاویدی و چند نفر دیگر هم می خواستیم همراه او و کاوه برویم.

بعد از نماز ظهر راه افتادیم. هر لحظه که می گذشت، گویی فاصله خالو با ما بیشتر می شد. او همراه کاوه و دو نفر دیگر با یک ماشین رفتند، من و بقیه هم با ماشین دیگر.

بین راه، ماشین ما خراب شد. تا درستش کنیم، چند دقیقه معطّل شدیم. آنها زودتر از ما رسیدند به منطقه ای که مورد نظر بود.

وقتی ما رسیدیم، قبل از همه چشمم افتاد به کاوه. یک ترکش خورده بود به صورتش و داشت خون می آمد. آن قدر ناراحت بود که جرأت نکردیم از او چیزی بپرسیم. کمی بعد خشنود را دیدیم. داشت گریه می کرد. رفتم جلو. با یک دنیا تشویش پرسیدم: چی شده خشنود؟

اشاره به یک درخت کرد و گفت: خالو رفت!

پای درخت را که نگاه کردم، چشمم افتاد به جنازه خالو. خشنود گفت: یکی از هلی کوپترهای دشمن به مون حمله کرد.

رفتم پای درخت. ترکش خورده بود به پشت سر و یکی از دست های خالو، صورتش امّا تقریباً سالم مانده بود. گویی آن نورانیت و آن آرامش و متانت، به اوج خودش رسیده بود.

استان: آذربایجان غربی

شهرستان: مهاباد

بخش:

روستا:

نام مکان: مقرسپاه مهاباد ویکی از محورهای عملیاتی والفجر9

ارگان:

سازمان:

قرارگاه:

لشگر:

تیپ:

گردان / واحد:

دسته:

منطقه عملیات:

نوع عملیات:

مراحل عملیات: